Επόμενη στάση; Όπου λυγάν τα σίδερα!

Η ώρα της αλήθειας ήρθε σε μία από τις ελληνικές επιχειρήσεις που κοπανιόνται από την οικονομική κρίση σαν το χταπόδι. Εκεί στο πλήρωμα μπήκε άλλος ένας μοτοσικλετιστής μηχανολόγος αυτή τη φορά.  Αυτός ξαναπροσάρμοσε το υπάρχον ψηφιακό σχέδιο της σχάρας ώστε αφενός να προσαρμοστεί στις ικανότητες και τις ανάγκες ενός πανάκριβου και υπερακριβέστατου μηχανήματος CNC –Punching της επιχείρησης.

Εμπειρία.  Με το πάτημα ενός enter, μπροστά στα μάτια μας  η ιδέα που ξεκινήσαμε σχεδιάζοντας με μολύβι και χαρτί αρχίζει να παίρνει μορφή από ένα πανίσχυρο ρομπότ αξίας 350.000 ευρώ, που κινείται υπνωτιστικά. Το ήρεμο μουρμούρισμα των σερβομοτέρ του διακόπτεται από το ρυθμικό κοφτό χτύπημα των κεφαλών του στο αλουμίνιο, που υποκύπτει στους τόνους δύναμης σαν πλαστελίνη. Με παντοδύναμη ακρίβεια η επιφάνεια της πρώτης SMR αναδύεται από μιά λίμνη αλουμινίου.


Λίγες ώρες και πολλές μετρήσεις μετά η πρώτη SMR από αλουμίνιο κράματος 5085 και πάχους 4 χιλιοστών ήταν γεγονός. Και πέρναγε από την στράντζα, ζεστή ζεστή στα χέρια μας. Την κρατάμε και κοιτάμε  εντυπωσιασμένοι αυτή και το μηχάνημα.

                       


Αφού την προσκυνήσαμε σαν τον Μονόλιθο στην Οδύσσεια του Διαστήματος, την τοποθετήσαμε σε όλες τις μοτοσικλέτες για τις οποίες σχεδιάστηκε.

Kαι αρχίσαμε να σημειώνουμε  διορθώσεις και αλλαγές. Για να αποφασίσουμε ότι θα σχεδιάσουμε την δεύτερη βελτιωμένη SMR με την βοήθα του μηχανικού της ομάδας. Το ...sequel της SMR θα ηταν μια ακόμα πιο πρακτική, αλλά και επιθετική στην σχεδίαση σχάρα.

Αυτή την φορά δεν θα έμοιαζε με τίποτα που έχουμε ξαναδεί. Ακόμα και αν χρειαζόταν να την ξανασχεδιάσουμε από την αρχή. Η οποία αυτή τη φορά θα έχει και το οριστικό λογότυπο της ομάδας. Αυτό όμως είναι μια διαφορετική ιστορία.